Son geceyi yeniden yaşadım. Bu sefer durdurmadan, doyasıya… ve hala yerindeydi her şey, aynıydı.
Bazen günlerce nasıl bi histi diye kendime hatırlatmaya çalıştığım ama başarısız olduğum hisleri dolu dolu yaşadım. Tatlar, kokular, sözler, sesler… çok gerçekti. ‘Valla bi kere öpücem ben artık yeter’ demen ve benim kaçmamamla başladı. Benim için de ‘yeter’di, ben de çok zorlanmıştım, çok zor durdurmuştum.
Evet çok güzeldi bu hisleri yeniden tadabilmek; ama sonu aynı olacaktı. Günün sonunda dönüşümü kaçırmayı bile göze almış, içimde çoğalan bir başka ben vardı. Sen de gitmemi istemiyordun tabi ki. Ama o gecelik. Ya sonra? Ertesi gün aniden istemediğinde ne yapacaktım? O yüzden rüyamda bile gitmeye çalıştım. O evden çıktım. Kafam dolu düşüncelerim dağınık; ama çıktım.
Ve orada farkettim ki, günün sonunda ben yalnız kalacaktım içimdeki kötü hislerle.
Oldu ve bitti diye kötü hissetmek değil de; o varken, ondan gizli, ona rağmen oldu diye.
Sen devam edecektin yaşamaya dediğin gibi, ayağına ve aklına bişeyler takılmadan hemen ertesi dakikalarını yaşamaya koyulacaktın. Bir şarkı açıp, bir sigara yakıp mesela.
Uyandım, dudaklarım nemli. Bu defa biraz sigara kokulu.
0 yorum:
Yorum Gönder